Hai luces que non se apagarán nunca, aínda que se desprendan da vida de quen as alentou durante anos, décadas ou séculos. Malia as adversidades que traen consigo as escuridades máis profundas, estas luces continúan iluminando as paisaxes que nos contornan e polas que transitamos, indo das realidades ás utopías, proxectando as palabras que evocan os soños nos acontecementos máis cotiáns. Encarnados na memoria, os recordos que as nutren adquiren un especial significado cando teñen o nome das persoas coas que tivemos a oportunidade de compartir os traxectos da amizade, tanto individual como colectivamente. Nas páxinas que se abren con este libro, dedicado in memoriam á profesora Lucía Iglesias da Cunha, sen obviar que o seu nome era o que se lle daba ás nenas nacidas durante as primeiras luces do día, emerxen moitas das calidades que a lembran como unha persoa inspiradora e luminosa, convivente e academicamente, da que aprender na súa mera presenza, mesmo estando ausente.
